STRONGS NT 948: βδελύσσω

βδελύσσω: (βδέω quietly to break wind, to stink);

1. to render foul, to cause to be abhorred: τήν ὀσμήν, Exodus 5:21; to defile, pollute: τάς ψυχάς, τήν ψυχήν, Leviticus 11:43; Leviticus 20:25; 1 Macc. 1:48; perfect passive participle ἐβδελυγμένος abominable, Revelation 21:8 (Leviticus 18:30; Proverbs 8:7; Job 15:16; 3Macc. 6:9; βδελυσσόμενος, 2 Macc. 5:8). In native Greek writings neither the active nor the passive is found.

2. βδελύσσομαι; deponent middle (1 aorist ἐβδελυξάμην often in the Sept. (Josephus, b. j 6, 2, 10); in Greek writings deponent passive, and from Aristophanes down); properly, to turn oneself away from on account of the stench; metaphorically, to abhor, detest: τί, Romans 2:22.

βδελύξεσθε βδελύξεται βδελύξετε βδελύξη βδελύξητε βδελύσσεται βδελύσσομαι βδελυσσόμενοι βδελυσσομένοις βδελυσσόμενον βδελυσσομενος βδελυσσόμενος εβδελυγμένα εβδελυγμένοι εβδελυγμενοις εβδελυγμένοις ἐβδελυγμένοις εβδελυγμένος εβδελυγμένων εβδέλυκται εβδελυξάμην εβδελύξαντο εβδελύξαντό εβδελύξατε εβδελύξατο εβδελύσσοντο εβδελύχθη εβδελύχθησαν bdelussomenos bdelyssomenos bdelyssómenos ebdelugmenois ebdelygmenois ebdelygménoisInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts